Zoveel soorten van verdriet,
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden
en niet het snijden doet zo’n pijn
maar het afgesneden zijn…. M. Vasalis
Afgesneden zijn….
Daar kun je plotseling of na een periode van ziekte in terecht gekomen zijn. Je had erover nagedacht, misschien wel eens met elkaar over gesproken…. maar wat het echt inhoud – dat afgesneden zijn – weet je pas echt als je er mee te maken hebt en dan is het toch anders….
Dat nooit meer…. dat samen zijn…. die knuffel…. die humorvolle opmerking…. het lijfelijk contact …. genieten van de kleine dingen en nog zoveel meer…..
Nooit meer…. en dat kan zo in volle hevigheid op je afkomen…. Dat afgesneden zijn brengt je uit je evenwicht, je kunt je eenzaam en onbegrepen voelen.
En vooral ook kwetsbaar…. zo kan een goed bedoelde opmerking je enorm pijn doen. Vaak denken mensen iets te moeten zeggen, te adviseren terwijl luisteren juist zo belangrijk is.
Het gewoon stil zijn, want ieder verlies is anders, niemand kan zeggen dat hij het verdriet van de ander begrijpt. Tijd, zorg en aandacht is belangrijk. Zo kan dat zielsverdriet en die hartenpijn genezen.
Daarom is het belangrijk dat je zorg op maat vraagt en krijgt van betrokken mensen die God op je weg brengt. Zeker op zondagen en feestdagen die nu zo moeilijk kunnen zijn, omdat je terugdenkt aan gezelligheid en samenzijn. Iemand zei eens tegen me: “Ik zou begin december in bed willen kruipen en in januari er weer uit komen”.
Maar deze dagen zijn ook gedenkdagen, er wordt iets herdacht. Kerst verwijst naar geboorte, pijn en bestemming van het Kerstkind. De 40 dagentijd en Pasen herinneren aan gemis en het overkomen ervan. Ook op zondag reist het verhaal mee van wanhoop en hoop. Gedenkdagen zijn dagen om ons de belangrijke gebeurtenissen in ons leven, waar een verhaal bij hoort, in herinnering te blijven brengen.
De geboortedag zal nooit meer als verjaardag worden gevierd, maar wel als dag waarop hij/zij geboren is. De sterfdatum is een andere dag dan de andere. Ook de Kerk wil meegaan in het gedenken, niet alleen als een Memento Mori, maar ook als mensen die met vallen en opstaan ~ in het afgesneden zijn ~ nabij willen zijn. Die willen laten voelen wij willen er zijn voor jou, bij jou met warmte en aandacht.
Niet dat het christelijk geloof antwoord heeft op alle vragen, maar met wel genoeg antwoorden om het met die vragen uit te houden.
Zo heeft - als het goed is - de gemeente aandacht voor de mens met verdriet, het hele jaar door maar in het bijzonder op Eeuwigheidszondag, dan wil men gedenken, namen noemen.
Niet op oudejaarsavond als men vol is van oliebollen en vuurwerk. Maar op een aparte zondag met de familie samenkomen om te bidden en met het Woord verwachtingsvol vooruit te zien. Om getroost en bemoedigd te worden omdat de Kerk belijdt en gelooft: Hij, onze Heer heeft beloofd: “Ik zal er zijn“ Hij is het begin en einde.